زندگی فرازمینی

زندگی فرازمینی | در سال جاری مأموریت های متعددی در جهت پیدا کردن بیگانگان انجام می‌شوند، اما آیا ما قادر به شناسایی آنها خواهیم بود؟

در ماه جولای کشورهای چین، ایالات متحده و امارات مأموریت های در مریخ را شروع کردند. کاوشگرهای چینی و آمریکایی بر روی سطح مریخ به دنبال اثری از حیات فعلی یا قبلی خواهند گشت. از طرفی ناسا قصد دارد که قمرهای زحل و مشتری را نیز آنالیز کند. دانشمندان تصور می‌کنند که با توجه به شرایط منظومه ی شمسی، این دو قمر می‌توانند میزبان حیات باشند. افراد زیادی امیدوار هستند که این مأموریت ها به پیدا کردن اثری از حیات منجر شود.

اما اگر ما واقعاً ندانیم که زندگی موجودات بیگانه چگونه است این مأموریت ها نتیجه بخش خواهند بود؟ آریک کرشنبام از دانشگاه کمبریج در این خصوص می‌گوید:

“تعریف ناسا از زندگی یک سیستم شیمیایی است که قادر به طی کردن سیر تکاملی است. ناسا باید یک تعریف درست از زندگی داشته باشد تا بتواند در مأموریت های خود از دقیق ترین ردیاب ها و ابزار استفاده کند”

خانم لین راسچیلد از ناسا می‌گوید:

“شما نمی‌توانید به دنبال چیزی باشید که با ماهیتش آشنا نیستید.”

از همان زمانی که ناسا کاوشگرهای وایکینگ را در سال ۱۹۷۶ به مریخ فرستاد، دانشمندان با مشکل پیدا کردن زندگی در فضا دست و پنجه نرم کردند. از آن موقع تا به حال، کاوشگرهای متعددی به نقاط دور فضا فرستاده شده اند اما هیچ اثری از زندگی را پیدا نکردند. اما این سؤال همچنان بی جواب مانده است؛ اگر اثری از زندگی وجود داشته باشد آیا ما می‌توانیم آن را شناسایی کنیم؟

یک سری از محققانی که بر روی احتمال پیدا کردن حیات در فضا تحقیق کرده اند تصور میکنند که طرز فکر ما خیلی محدود است. تمام موجودات زنده بر روی زمین از سلول هایی ساخته شده اند که با شرایط مرطوب سازگاری دارند. بسیاری از دانشمندان معتقدند که اگر زندگی فرازمینی وجود داشته باشد، از همین سیستم شیمیایی برخوردار خواهد بود. آقای کرشنبام میگوید:

“این تصور غلط است که ما انتظار داشته باشیم موجودات زنده ی فرازمینی به لحاظ سیستم شیمیایی شبیه به ما باشند.”

لین راسچیلد معتقد است که قوانین جهانی شیمی یک سری از آپشن ها را محدود میکنند. او میگوید:

“به سختی می‌توانم یک زندگی ای را تصور کنم که مبتنی بر کربن نباشد.”

با این اوصاف می‌توانیم ابزار جستجوی حیات را بر اساس مدل هایی که از زندگی زمینی داریم طراحی کنیم. آب نقش بسیار مهمی در شکل گیری زندگی دارد. هرگونه واکنش شیمیایی ای برای اینکه به شکل گیری حیات منجر شود به فضای مرطوب نیاز دارد. آیا ممکن است که زندگی در یک محیط خشک شکل بگیرد. آقای استوارت بارلت از مرکز تکنولوژی کالیفرنیا میگوید:

“ممکن است که ارگان هایی در تایتان وجود داشته باشند که از طریق بنزین به حیات ادامه دهند.”

موجودات زنده به شدت پیچیده هستند چرا که یک سری صفات آنها نسل به نسل منتقل میشوند. این بیشتر شبیه به شکل گیری یک ابر یا یک شهر است. این پروسه در هر نسل با انرژی تغذیه میشود و در یک درجه ثابت نمی‌ماند.

بارلت به همراه یک ستاره شناس به نام مایکل وانگ معتقد است که ما نباید فقط به زندگی زمینی فکر کنیم. این یعنی زندگی ای که ما می‌شناسیم فقط یک حالت از چندین حالت زندگی است. بارلت میگوید که هدف ما باید این باشد که از این چهارچوب محدود فراتر برویم و حالت های جدید زندگی را کشف کنیم.

بارلت و وانگ چهار معیار را ارائه کرده اند:

۱. موجود زنده از منابع اطرافش استفاده میکند تا شرایط فعلی خود را حفظ کند.
۲. موجود زنده رشد میکند.
۳. موجود زنده خودش را با محیط اطرافش سازگار میکند.
۴. موجود زنده اطلاعات محیط را یاد می‌گیرد و به خاطر می‌سپارد.

این دو کارشناس میگویند که زندگی های مختلف ویژگی‌هایی دارند که ما از آنها بی بهره ایم و به همین دلیل شناسایی آنها برای ما سخت است. نزدیک ترین مثالی که برای این مورد میتوان ارائه داد رشد کریستال است.

بارلت می‌گوید:

“امیدواریم که این تعریف بتواند ما را این استاندارد محدود کننده ای که داریم نجات دهد و بتوانیم یک قدم به پیدا کردن زندگی فرا زمینی نزدیک تر شویم. همچنین باید توجه داشته باشیم که هیچ موجود زنده ای به طور مستقیم از انرژی جنبشی برای افزایش متابولیسم استفاده نمی‌کند.”

آنها میگویند که به غیر از ژنتیک راه های دیگری نیز وجود دارد که اطلاعات ذخیره شوند و سپس به نسل بعد منتقل شوند. بارلت می‌گوید که زنده بودن می‌تواند نسبی باشد. گویا آقای بارلت تا حدودی با تحول داروینی را مخالف است. او میگوید که تمام مکانیزم های زنده از تئوری داروین پیروی نمی‌کنند و ممکن است که در طی تحول یک گونه ی خاص، یک یا چندین نوع جهش اتفاق بیفتد و این جهش ها در نسل های بعد هم تأثیر خود را بگذارند. او میگوید:

“ما باید تئوری داروین را در مقیاس بسیار بزرگتری آنالیز کنیم تا به صحت آن پی ببریم.”

یک ستاره شناس به نام سارا واکر از دانشگاه آریزونا نیز با ادعای آقای بارلت موافق است. او می‌گوید:

“انواع مختلفی از سیستم ها وجود دارند که ما می‌توانیم آنها را زنده به حساب بیاوریم اما از آنها از قانون داروین پیروی نمی‌کنند.”

آقای کرشنبام در این خصوص می‌گوید:

“تکامل بر اثر انتخاب طبیعی از اصل هایی پیروی میکند که نه فقط در زمین، بلکه در تمام نقاط این جهان میتوانند وجود داشته باشند. همین مورد میتواند دلیل قانع کننده ای بر وجود انواع مختلف زندگی فرازمینی باشد. با این اوصاف ما میتوانیم به نتایج جالبی برسیم؛ مثلا زندگی می‌تواند از طریق فتوسنتز به تکامل خود ادامه دهد.”

بارلت و وانگ همچنین بر روی ماهیت فیزیکی موجودات زنده تحقیق کرده اند. با اینکه همه ی ما باور داریم که فیزیک ما همین جسمی است که داریم، عده ای از فیلسوفان معتقدند که موجودیت انسان چیزی فراتر از مغز و بدن است.

این در حالی است که راسچیلد میگوید اگر یک سری محدودیت قطعی فیزیکی وجود نداشته باشد تمام مدل های فعلی ما از زندگی بر هم می‌ریزند. آقای کرشنبام نیز می‌گوید که محدودیت فیزیکی تنها زمانی موجود خواهد بود که تحول موجود زنده از نوع داروینی باشد.

بیشتر بخوانید

ماه در حال پوسیدن است و ما دلیل این اتفاق را نمیدانیم

یک تئوری دیگر این است که خود ما بتوانیم یک زندگی را پدید بیاوریم که تا به حال آنها را شناسایی نکرده باشیم. لین راسچیلد میگوید:

“ممکن است که تا به حال این کار را کرده ایم اما خودمان خبر نداریم. شاید بهتر است که زندگی را فراتر از چیزی که فعلاً می‌شناسیم در نظر بگیریم چرا که ما فقط یک نقطه نظر داریم.”

آقای کرشنبام میگوید: