در سریال تلویزیونی See یک صحنه ی بامزه وجود دارد که بدون شک وایرال خواهد شد. در این صحنه کاراکتر جیسون موموآ برای اولین بار یک کتاب را در دست می‌گیرد. از آنجایی که این سریال دوره ای را روایت میکند که انسان ها به دلیل شیوع یک ویروس حس بینایی خود را از دست داده اند، این کاراکتر اصلا نمی‌داند که چه چیزی را در دست دارد. در این صحنه او میگوید که “این شئ بوی چوب خشک میدهد” و سپس آن را به طرز خنده داری در دست خود نگه می‌دارد. سپس کاراکتر Alfre Woodard به کاراکتر جیسون موموآ دستور میدهد که چیزی که پیدا کرده است را تحویل دهد و سپس نام فراموش شده ی آن را به زبان آورد: کتاب.
محتوای این سریال بسیار بامزه است
این سریال پسا آخرالزمانی که متعلق به شبکه ی اپل تی وی پلاس است، یکی از برنامه های مورد علاقه ی من میباشد؛ اما از آنجایی اتفاقات این سریال تا حدودی قابل پیش بینی هستند شاید برای همه مخاطبان جالب به نظر نرسد.
در سریال See مردم پس از قرن ها تمرین و سختی کشیدن، خود را به زندگی بدون حس بینایی تطبیق داده اند. سریال See به قدری سعی میکند روش زندگی و مبارزات این مردم نابینا را برای مخاطب عادی جلوه دهد که فراموش میکند که به عمق کاراکترهای خود بپردازد.
این سریال به صورت آگاهانه خود را به متریال خود وابسته نمیکند
کاراکتر Baba Voss (با بازی جیسون موموآ) مردی است که با خانواده خود فرار میکند زیرا دوقلوهای تازه به دنیا آمده ی او می‌توانند ببینند. دلیل فرار آنها این است که مردم داشتن حس بینایی را یک گناه می‌پندارند و هر کسی که حس بینایی داشته باشد را زنده می‌سوزانند. همچنین در این سریال یک ملکه ی شیطانی وجود دارد که از شرایط دوقلوهای Baba Voss آگاه است و به نیروهای خود دستور داده است که دوقلوها را برایش بیاورند تا اعمال شیطانی خود را انجام دهد.
سریال See تلاش میکند که بر روی خصوصیاتی مانند دانش، جهل و مسئولیت مانور دهد اما این سریال به صورت آگاهانه خود را به این متریال وابسته نمیکند. در سه اپیزود ابتدایی، این سریال بیشتر به منطق جهان خود می‌پردازد و مفاهیم را تا حدودی نادیده می‌گیرد.
گاهی اوقات این مورد به فان تبدیل میشود. در اپیزود سوم می‌بینیم که سریال به جای پرداختن به داستان اصلی خود، داستان دزدیده شدن Kofune (یکی از بچه های Baba Voss) توسط برده فروشان را روایت میکند. البته دیدنش کمی زننده است؛ یک قبیله در جایی زندگی می‌کنند که حتی نمی دانند آنجا کجاست. صحنه های مبارزه در این سریال عالی هستند؛ تمام توانایی ها و محدودیت های یک انسان نابینا در این مبارزه ها لحاظ شده اند و خشونت وحشیانه نیز با مهارت بالایی به تصویر کشیده شده است.
البته هیچ کدام از این موارد لزوماً ارزش یک ساعت تماشا کردن هر اپیزود این سریال را ندارد. این سریال فقط در یک سری لحظه های به خصوص جذاب است و در سایر مواقع خسته کننده است.
در سریال See مردم و روش زندگی کردنشان با جزئیات فراوانی به تصویر کشیده اند و همچنین دوره پسا آخرالزمانی سریال نیز برای مخاطب قابل باور است. اما پس از تماشای این سریال، سؤال های بزرگی در ذهن مخاطب ایجاد میشود؛ مثلاً اینکه این مردم نابینا چطور توانسته اند چنین اسلحه های مرگباری را بسازند؟ و اینکه چطور توانسته خانه و لباس خود را فراهم کنند؟ در این سریال کاراکترهای نابینا حتی مِیک آپ نیز دارند که در نوع خود جالب میباشند.
این سریال عجیب و غریب است ولی این مشخصه خود را با یک داستان قوی و کاراکترهای عمیق توجیه نمیکند و فقط به پرداختن به یک سری ایده های پر زرق و برق بسنده کرده است. این سریال بیشتر به این درد می‌خورد که قسمت های خنده دارش را در توییتر وایرال کنیم و اصلا ارزش ۸ ساعت وقت برای تماشای تمام اپیزودها را ندارد.
منبع: The Verge
شاید کسانی که نظر من رو می خونند اعتقادی به دین نداشته باشند و یا این حرفها رو خیالبافی بدونند
ولی خود فیلمسازی غرب نشون داده به این حرفها اعتقاد داره و به شدت در فیلم هاشون انعکاس داره
توی این فیلم داره میگه مردم که توانایی دیدن رو از دست دادند فکر می کنند که این تکنولوژی ها فقط می تونه کار خدا باشه و نه انسان ها و می خواد به نحوی خلقت جهان توسط خدا رو که تفکر مادی گرایان کاملا ضد اونه زیر سوال ببره و بگه ممکنه موجوداتی قبل از ما که دارای توانایی هایی بودند این کار رو کردند و حالا ما چون قدرتشو نداریم می گیم خدا کرده و حتی توی قسمت دوم ملکه شون می گه که من جانشین خدا رو زمین هستم و وقتی میگه می خواهم نیایش کنم خود**** می کنه که شبیه حرف های کسانی مثل ***** در مورد پیامبر و اسلام هست ( پرستش شهتشون به اسم خدا)
به طور کلی نمایش فیلم های آخر الزمانی به وفور در آثار غرب دیده میشه که کمی دقت در نکات فیلم ما رو متوجه پیام هایی که فیلم یا سریال داره می کنه وخیلی ساده لوحانه است که بگوییم آنها تنها هدفشان ساخت یک فیلم متفاوت و جذاب است و هیچ پیامی را نمی خواهند به بیننده منتقل کنند