کووید ۱۹ و سرماخوردگی | کرونا ویروس جدید که با نام SARS-CoV-2 شناخته میشود به لحاظ ژنتیک شباهت بسیار زیادی با ویروس SARS-CoV-1 دارد و معمولا با آن مقایسه میشود. دلیل این موضوع این است که ویروس سارسی که در اوایل دهه ۲۰۰۰ شیوع یافت، به چند طریق شبیه به آن چیزی است که امروز درگیرش هستیم. پژوهشگران وقتی روی میزان عمر ویروس جدید روی سطوح مختلف یا نیاز به استفاده از ماسک توسط همه ما تحقیق میکنند، در واقع ویروس SARS-CoV-1 را بررسی میکنند. این ویروس به خوبی نشان میدهد که اگر در خانه بمانیم، نمودار موارد ابتلا و مرگ به چه صورتی خواهد بود. خوشبختانه این مقایسه امیدوارکننده بوده است: فاصله‌گیری اجتماعی و محدودیت‌های سفر موجب شد سارس در عرض یک سال دست از زندگی مردم حذف شود.
کووید ۱۹ و سرماخوردگی
اما به منظور پیش‌بینی روند شیوع کووید-۱۹ در طولانی مدت، باید رویکرد دیگری را اتخاذ کرد. چه اتفاقی می افتد اگر این ویروس مثل اعضای کمتر شناخته شده خانواده‌اش، یعنی HCoV-OC43 و HCoV-HKU1 باشد؟ به احتمال زیاد این نام ها را تاکنون نشنیده اید، اما قبلا با آنها مواجه شده‌اید. این ویروس‌ها منجر به سرماخوردگی عادی می‌شوند. با اینکه کشندگی آنها نسبت به سارس و مرس کمتر است، اما پر دردسرتر هستند. این ویروس‌ها با از راه رسیدن فصل‌های مختلف، مردم را به صورت موقت درگیر بیماری میکنند و سیستم ایمنی بدن انسان‌ها هم به مرور کاهش می‌یابد. به همین دلیل است که به صورت مرتب به این ویروس‌ها مبتلا می‌شویم.
محققان سلامت عمومی در دانشگاه هاروارد به تازگی مقاله‌ای در نشریه Science منتشر کرده‌اند که به احتمال تبدیل شدن کووید-۱۹ به ویروس سرماخوردگی شیوع ویروس در طولانی مدت پرداخته است. البته نتیجه‌گیری آنها تا حدودی ترسناک است. در صورتی که SARS-CoV-2 مسیر این جرم‌های سردسیری را در پیش بگیرد، ایمنی عمومی به شکلی آرام تری شکل می‌گیرد و پایدار باقی می‌ماند. ایمنی عمومی تنها در صورتی اتفاق می‌افتد که مقداری کافی از جمعیت به ویروس مبتلا شده باشد و یا در برابر آن واکسینه شده باشند، به این ترتیب چرخه انتقال پایان می‌یابد.
با این اوصاف تا رسیدن آن روز، شیوع گسترده بیماری، بخشی از زندگی روزمره خواهد بود. با گسترش بیشتر ویروس، نیاز به مداخله از طریق فاصله‌گذاری اجتماعی بیشتر حس خواهد شد و تنها از این طریق است که بیمارستان‌ها توانایی رسیدگی به جمعیت مبتلایان را خواهند داشت.
مارک لیپسیتچ، پروفسور همه‌گیرشناسی در هاروارد که در نگارش این مقاله نقش داشته می‌گوید احتمال تبدیل شدن ویروس به نوعی بیماری فصلی وجود دارد. او در توضیحات خود گفته است که فصلی شدن به این معنا نیست که ویروس در فصل تابستان از بین خواهد رفت. احتمال شیوع بیماری در هر زمانی وجود دارد، اما شیوع بیماری در ابتدای فصل پاییز میتواند شدت بیشتری داشته باشد. چنین مواردی می‌توانند فاکتور خوبی برای ارزیابی زمان مورد نیاز برای فاصله‌گذاری اجتماعی سخت‌گیرانه باشند.
در حال حاضر اینکه کووید-۱۹ هم رد پای سرماخوردگی‌های ناشی از سایر کروناویروس‌ها را دنبال می‌کند یا خیر مشخص نیست. تنها چند ماه از ظهور این ویروس گذشته است و بنابراین هیچکس نتوانسته روند شیوع آن در فصل‌های گوناگون را مستقیما تحلیل کند.
در نبود اطلاعات قابل اطمینان درباره ی SARS-CoV-2، کروناویروس‌هایی که منجر به سرماخوردگی می‌شوند می‌توانند برای مقایسه‌هایی طولانی مدت کاربردی باشند. آیا پیش‌بینی‌های مربوط به SARS-CoV-2 (مبتنی بر ویروس‌های دیگر) میتواند کاملا صحت داشته باشند؟ احتمالا نه. این ویروس تا حدودی متفاوت است. اما این به احتمال زیاد بهترین قیاسی است که میتوانیم انجام دهیم. شایان ذکر است که مقاله هاروارد در مشخص کردن بخش‌هایی که قطعیتی ندارند عملکرد خوبی از خود نشان میدهد.
پژوهشگران در پژوهش جدید خود کار را با هدفی شروع میکنند که اصلی‌ترین دلیل تمام دستورالعمل های فاصله‌گذاری اجتماعی بوده است: چگونه می‌توان جلوی شیوع ویروس را گرفت بدون اینکه ظرفیت بیمارستان ها پر شوند؟ با بهره گیری از مدل‌های کامپیوتری و همینطور رفتار HCoV-OC43 و HCoV-HKU1 به عنوان راهنما، آنها متغیری فصلی و احتمالی از شیوع بیماری تدارک دیده‌اند و آنچه درباره نرخ شیوع و وخامت کووید-۱۹ می‌دانیم را نیز فاکتور کرده‌اند. پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که مداخلات اجتماعی باید تا سال ۲۰۲۲ ادامه داشته باشد تا بتوانیم ویروس جدید را کنترل کنیم. با گذشت زمان، ایمنی عمومی در برابر ویروس بیشتر میشود، نیاز به فاصله‌گذاری کمتر میشود.
حال سوال مهمی که پیش می‌آید این است که چند درصد از جمعیت ایمنی خواهد یافت و با چه سرعتی؟ لیپسیتچ باور دارد نظرسنجی‌ها نقطه خوبی برای شروع خواهند بود. همچنین تست‌های خون گسترده برای سنجش آنتی‌بادی ویروس به مقامات سلامت عمومی این امکان را خواهد داد که میزان ایمنی عمومی را مستقیما مقدار سنجی کنند. در ابتدا با اندازه‌گیری تعداد افرادی که ایمنی به دست آورده‌اند و سپس با ارزیابی میزان عمر آن ایمنی. ایمنی طولانی‌تر یا ایمنی مشترک در برابر سایر کروناویروس‌ها میتواند به این معنا باشد که کووید-۱۹ با سرعت بیشتری متوقف خواهد شد.
لازم به ذکر است که سایر فاکتورهای بیرونی هم می‌توانند نیاز به فاصله‌گذاری اجتماعی را کاهش دهند. به عنوان مثال می‌توان به یک واکسن یا روش‌های درمانی بهتر که وخامت حال بیماران را کاهش می‌دهند اشاره کرد.
نظارت بر ارتباطات یا شناسایی تمام افرادی که شخص آلوده با آنها در تماس بوده نیز نقشی بسیار مهمی را ایفا خواهد کرد. فرضیه ی همه‌گیرشناسان و مقامات حوزه سلامت آمریکا این است که به محض کاهش موج موارد ابتلا، وارد حالت نظارت همگانی می‌شویم، چرخ‌های اقتصاد را دوباره به راه می‌اندازیم اما به صورت گسترده تست‌های آنتی‌بادی از مردم گرفته میشود و بر روی ارتباطات آنها را از طریق موبایل شخصی نظارت می‌کنیم.
لیپسیتچ می‌گوید: “مشکل اصلی این است که چنین کاری با این عفونت دشوار است.” تست گیری و نظارت همگانی گسترده در برهه‌های آرامش نسبی ضروری هستند و مقامات را از شیوع‌ها گسترده دوباره باخبر میکنند. اما سایر سیستم‌های سلامت عمومی در سایر کشورهای جهان از تجهیزات کمتری برای به کارگیری چنین تدابیری برخوردار هستند و همچنان در میانه کنترل نرخ رشد چشمگیر مبتلایان هستند.
در نظر گیری شیوع فصلی برای مطمئن شدن از مداخلات اجتماعی با یک زمان‌بندی درست بسیار مهم است. به عنوان مثال فاصله‌گذاری اجتماعی سخت‌گیرانه برای مدت زمانی طولانی باشد میتواند خطرناک باشد. همچنین از آنجایی که افراد کمتری طی برهه نخست فاصله‌گذاری اجتماعی به ایمنی رسیده‌اند، چنین اتفاقی به معنای نتایج وخیم‌تر در برهه شیوع بعدی خواهد بود.
بیشتر بخوانید:
منبع: WIRED
