به نقل از روزنامه خراسان ؛ بیگانگان فرازمینی و مبادله با چند دانشمند ؛ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۵ «ویکتور مارتینز» ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ سابق ﺩﻭﻟﺖ آمریکا از ایمیل‌های مرموزی پرده برمی‌دارد که از یک منبع معتبر از گروه تحقیقاتی دفاعی بشقاب پرنده ها در دولت آمریکا به دست او رسیده است.
بیگانگان فرازمینی ؛ آیا این داستانی واقعی است؟ماهم نمیدانیم!
ایمیل ها جزییات برنامه تبادل چند دانشمند در زمینه‌های مختلف را با یک فرازمینی ﺍﺯ سیاره ﺍﯼ ﺑﻪﻧﺎﻡ «سرپو» افشا می‌کرد. این پروژه محرمانه،«سرپو» نام گرفت که در پرونده مجهول این هفته درباره‌اش بیشتر می‌خوانیم.
سقوط یک بشقاب پرنده ی فضایی
براساس ایمیل‌های فرستاده شده، شروع پروژه به سقوط ﺩﻭ بشقاب پرنده ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۴۷ در «نیومکزیکو» برمی‌گردد. به ادعای فرستنده ایمیل، ﯾﮑﯽﺍﺯ موجودات ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﺩثه سقوط نجات پیدا میکند و ﺑﻪ آزمایشگاه ﻣﻠﯽ «ﻟﻮﺱ ﺁﻻﻣﻮﺱ» منتقل می‌شود، اما شش موجود دیگر ازبین می‌روند و برایتحقیقات بیشتر در یک سردخانه نگهداری می‌شوند.
فرازمینی نجات یافته پس ﺍﺯ برقراری ارتباط ﺑﺎ دانشمندان ﻭ ﻧﻈﺎمیان، موقعیت سیاره خود را فاش و تا زمان ﻣﺮﮔﺶ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۵۲ با آنها ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ. این موجود پیش از مرگش اطلاعات کاملی درباره تجهیزات دو فضاپیمای کشف شده می‌دهد. ازجمله این تجهیزات، یک دستگاه ارتباطی بود کهتوانست با آن با سیاره‌اش تماس برقرار کند.
در ادامه تماس‌های موجود فضایی با سیاره سرپو، ﺩﺭ آوریل ۱۹۶۴ ملاقاتی ﺑﺎ فرازمینی‌ها برقرار می‌شود و یک سفینه ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺩﺭ نزدیکی «ﺁلماگوردو»ی نیومکزیکو به زمین می‌نشیند. این موجودات، اﺟﺴﺎﺩ ﻫﻤﻨﻮﻋﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ سفینه ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ یک ﺩﺳﺘﮕﺎه با دانشمندان زمینی به مبادله اطلاعاتی می‌پردازند.
سفر دانشمندان به سیاره بیگانگان فرازمینی
در نهایت و در ادامه این ارتباط‌ها ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۶۵ موجودات بیگانه به ﻋﻨﻮﺍﻥ بخشی ﺍﺯ پروژه مخفی سرپو قبول می‌کنند به مدت ۱۰ سال در سیاره خودمیزبان ﮔﺮﻭه ۱۲ نفره‌ای از دانشمندان و متخصصان زمینی باشند. این گروه ماموریت داشتند تا درباره همه جنبه ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ فناوری این سیاره و ساکنان آن ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ جمع‌آوری کنند.
این سفر به‌ادعای آنها ۱۳ ﺳﺎﻝ ﻃﻮﻝ ﻣﯽکشد و از این گروه، ﺩﻭ نفر به دلیل بیماری ﺩﺭ ﺳﯿﺎﺭه سرپو ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ. دو دانشمند تصمیم می‌گیرند برایهمیشه آن جا بمانند و بقیه در ﺳﺎﻝ ۱۹۷۸ به زمین باز برمی‌گردند. براساس اطلاعات گروه، سرپو سیاره ﺍﯼ شبیه ﺯﻣﯿﻦ، اما کوچک‌تر ﺍﺳﺖ ﻭ اتمسفری شبیه زمین ﺩﺍﺭﺩ. به دلیل وجود ﻣﻮﺍﺩ رادیو اکتیو و گرمای بیشتر، گروه اعزامی باید ﺍﺯ ﭘﻮشش‌های خاصی استفاده میﮐﺮﺩﻧﺪ و چندسال زمان برد تاخودشان را با شرایط جدید سازگار کنند.
دانشمندان تا دوسال از ذخیره غذایی زمینی استفاده می‌کردند و ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ناچار ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍکی سرپویی‌ها مصرف کنند. یکی از سخت‌ترینچالش‌های این محققان، ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯِ ۴۳ ساعته در سرپو و وجود ﺩﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ بود که آسمانش به همین دلیل هیچ‌گاه به ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ تاریک نمی ﺷﺪ. سرپویی‌ها فاقد ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰﯼ بودند ﻭ ﺩﺭ همه جوانب ﺯﻧﺪﮔﯽشان نظم وجود ﺩﺍﺷﺖ.
وسیله حمل‌و‌نقل این تیم در سرپو، شبیه بالگرد بود و سیستم قدرتآن یک دستگاه مهر‌وموم شده بود که نیروی پرواز آن را تأمین می‌کرد. هر سرپویی یک دستگاه کوچک به دور کمرش متصل بود که از طریق آندستورات مشخصی دریافت می‌کرد.
سرانجام تلخ دانشمندان
آن چه باور این پروژه را زیرسوال می‌برد، فقدان یک گزارش تصویری از ۱۳ سال اقامت دانشمندان در سرپو است. البته گروه ادعا میکند برایثبت تصویر در این سیاره به آنها تذکر می‌دادند. ﻫﺸﺖ ﻋﻀﻮ گروه بعد از ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ زمین از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴ در پایگاه‌های مختلف نظامیقرنطینه شدند. گفته می‌شود که ﮔﺰﺍﺭش آنها از این سفر به بیش از سه هزار صفحه می‌رسد.
همه اعضای بازگشته به زمین ﺑﻪدلیل ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻦ طولانی‌مدت ﺩﺭﻣﻌﺮﺽ ﻣﻮﺍﺩ ﺭﺍﺩﯾﻮﺍﮐﺘﯿﻮ به مرور زمان بر ﺍﺛﺮ بیماری‌هایی می‌میرند و سرنوشت دﻭعضو ساکن سرپو همچنان مبهم است. آیا چنین ماجرایی آن هم از منبعی ناشناس واقعیت دارد؟ افراد مرتبط با این پروژه در توجیه ناشناسماندن منبع، خطر جانی را مطرح می‌کنند بنابراین اثبات درستی یا نادرستی اش بسیار سخت است.
